Inne

Upominek z okazji Sakramentu Bierzmowania. Zawiera wiersze, teksty piosenek oraz myśli tematycznie związane z tą uroczystością. Piękne ilustracje oraz wyjątkowa oprawa sprawiają, że książka jest miłym dodatkiem do serdecznych życzeń.

Książka jest nowa, ale leżała kilka lat w księgarni stacjonarnej i ma ślady przeglądania (stan ksiązki jest dobry).

Wzruszająca, autentyczna opowieść o losach pewnej rodziny, której szczęście zostało brutalnie przerwane przez wojnę i podeptane przez wyznawców stalinowskiej filozofii śmierci. To Golgota Wschodu widziana oczami ojca, matki i czwórki ich dzieci. Choć na ten temat zapisano już wiele stron - właśnie w tej książce Czytelnik znajdzie mało znany opis życia polskich jeńców w obozie, w Ostaszkowie i pozna wiele nieznanych dotąd epizodów z życia zesłańców, którzy swoje losy złożyli w świętym ręku Bożej Opatrzności.

Książka jest nowa, ale leżała kilka lat w księgarni stacjonarnej i ma ślady przeglądania (stan ksiązki jest dobry).

Widzę wyraźnie, jak niczego przedtem ani potem: przy samym stole, plecami do okna w szynelu, w czapce na głowie, stoi enkawudzista, jakby ogarniając całą izbę i nas wszystkich; obok - w kurtce przepasanej, z baranim kołnierzem, bez czapki, zwrócony w kierunku enkawudzisty i naszym, już z opuszczonymi rękami - ojciec; przy piecu, prawie tuż przed nami - mama; i my - na piecu, w górze, pod samym sufitem. I słyszę ten przejmujący, nie do opisania, płacz - Marysi, Ireny i Staszka. Słyszę go teraz, w tej chwili, po tylu latach. Słyszę go i przejmuje mnie drżeniem…

Nowe metody pozytywnego wzmacniania pożądanych zachowań, dzięki którym poradzisz sobie z kurczakiem, delfinem, psem, kotem, dzieckiem, współmałżonkiem, a nawet samym sobą.

Karen Pryor jest pisarką i biologiem behawioralnym, założycielką i pionierką programu tresury delfinów. Jej książka, znana także w Polsce pod oryginalnym tytułem Don`t Shoot the Dog, stała się bestsellerem, gdyż potrafiła w niej w jasny i ciekawy sposób wyjaśnić zawiłości metod treningu behawioralnego zarówno w odniesieniu do zachowań ludzkich, jak i zwierzęcych. Sekret skutecznej zmiany zachowań polega na stosowaniu w praktyce metod opartych na motywacji,wzmocnieniu pozytywnym, nagradzaniu, bez krzyków, gróźb, siły fizycznej, kary.
Jednym z elementów metody pracy Karen Pryor jest wzmacnianie pozytywne łączone z treningiem z klikerem. Szkolenie z klikerem przynosi efekty coraz większej grupie hodowców i właścicieli najróżniejszych zwierząt, ponieważ w stosunkowo prosty sposób uczy pożądanych zachowań: nagrodzone (m.in. kliknięciem) zachowanie będzie przez "ucznia" powtórzone.

W życiu każdego człowieka, a zwłaszcza nastolatka, przychodzi taki moment,kiedy przyjęta nieświadomie w dzieciństwie wiara już niewystarcz. Na horyzoncie pojawiają się i mnożą tysiące pytań. To właśnie wtedy dziecinna wiara przechodzi do dorosłości, zrywa z przyzwyczajeniami z przeszłości.

Każdy wie, co to jest pustynia, a jednak może nie całkiem wie. „Pustynia” to w Biblii słowo – klucz (por. Lb 1,1; Pwt 8,2; Ps 68,8; Mt 3,3; Hebr 11,38; Ap 12,6). Kto je rozumie i właściwie interpretuje, posiada klucz do wielu tajemnic.
Pismo ukazuje nam pustynię jako miejsce opuszczenia, zgryzoty i poczucia zawodu, poczucia, że „już się nie może” (choć­by się chciało) – ale jednocześnie jako miejsce spotkania z Bogiem. W Biblii (np.. Oz 2,16) pustynia jest miejscem, do którego Bóg zawiódł swój lud, aby go kochać bez przeszkód; miejscem, w którym człowiek wszystko, ale to absolutnie wszystko przyjmuje.

„Duszpasterstwo” staje się dzisiaj coraz bardziej domeną psychologii. Psycholodzy mó­wią nam, co dla ludzkiej duszy, dla psychiki jest dobre, a co jej szkodzi. Wydaje się, że teolodzy stracili ufność we własne doświadczenie duszpasterskie i próbują – czasem bezkrytycznie – przyjmować metody psychologiczne w życiu duchowym. Z pewnością duszpasterstwo nie może dziś już pomijać zasad psychologii. Jednak zamiast oczekiwać wszelkiego zbawienia od psychologii i sprowadzać teologię do psychologii, „zbawiennej” dla dzisiejszego człowieka, należy uświadomić sobie psychologiczny wymiar praktyki religijnej. Teologia, która tylko próbuje nadążyć za różnymi szkołami psychologicznymi, na pewno nie będzie przez psychologów traktowana poważnie. Psycholodzy oczekują dziś od teologów, że odsłonią i uczynią owocnymi dla współczesnego człowieka bogate doświadczenia zebrane przez ludzi modlących się wszystkich czasów.

Praktyka modlitewna, którą spotykamy u mnichów III–VI wieku, jest prawdziwą kopalnią psychologicznego doświadczenia. Dla starożytnych mnichów drogi religii i psy­chologii jeszcze się nie rozchodziły. Dla nich droga czysto religijna była jednocześnie drogą psychologiczną. Droga religijna zawierała wszelkie psychologiczne poznanie i metody, do których prawa rości sobie usamodzielniająca się dziś nauka. Dla daw­nych mnichów modlitwa była źródłem poznania siebie i lekarstwem na wszelkie rany, które dziś usiłujemy uleczyć za pomocą technik psychologicznych. Modlitwa ma jednocześnie funkcje terapeutyczne i analityczne. Człowiek modląc się odkrywa wszystkie swoje wadliwe postawy, choroby i doznaje uzdrowienia. Modlący się jest nie tylko pobożny, ale przez modlitwę dojrzewa, zdrowieje, mądrzeje, staje się człowiekiem, o którym powiedzielibyśmy, że odnalazł siebie, że odnalazł swą tożsamość, że się zrealizował.

Samorealizacja, którą próbujemy dziś osiągnąć przez liczne praktyki psychologiczne i medytacyjne, była dla mnichów wynikiem konsekwentnie przebytej drogi modlitwy. Jednak celem tej drogi nie była samorealizacja. Mnisi chcieli nie tyle zrealizować siebie, ile chcieli szukać Boga. W ideale samorealizacji, do którego się dzisiaj dąży, stawia się człowieka w samym centrum. Wszystko kręci się wokół niego. Nawet Bóg służy jego samorealizacji. Praktyki medytacyjne i religijne mają na celu rozwinięcie ludzkich zdolności. Człowiek poznał, że dziedzina religijności również należy do całości jego istoty. Należy ją więc rozwijać. Bóg jest tylko środkiem prowadzącym do celu. Nie jest interesujący jako Bóg, ale jako pomoc w samorealizacji. Mnisi nie chcieli się realizować, lecz szukali Boga. Próbowali usunąć z siebie wszyst­ko, co Go przesłania. Doświadczyli przy tym tego, że nie można odnaleźć Boga, jeśli się żyje „obok siebie”, jeśli się samego siebie nie pozna. Do poznania Boga dochodzi się tylko przez poznanie siebie.

Dlaczego „modlitwa jako spotkanie”? Nie chcemy tutaj uzasadniać racji, dla których autor proponuje takie podejście do modlitwy. On sam doskonale to wyjaśnia w swoim wstępie. Dla­czego jednak taka pozycja w naszej serii? Wydaje się, że w naszej polskiej katolickiej tradycji modlitwa jest kojarzona z „rozmową z Bo­giem”. Przy czym praktycznie rzecz biorąc nacisk stawiany jest na „mówienie do Boga”. Stąd częste zatroskanie ludzi o modlitwy, jakie mają „odmawiać”. Mówi się o „odma­wia­niu pa­cie­rza” i to często jest utożsamiene z samą mo­dli­twą. Jest to wielkie uproszczenie. Modlitwa zawiera w sobie całe bogactwo więzi czło­wieka z Bo­giem. Oczywiście żadna koncepcja nie od­da w pełni tego bogactwa. Wydaje się jednak, że koncepcja „modlitwy jako spotkania” jest niezmiernie trafna i pomocna we właściwym podejściu do modlitwy. O. Anselm Grün OSB wspaniale omawia całą bogatą tradycję mo­dli­twy chrześcijańskiej wychodząc z tej koncepcji. Dotychczasowe tradycyjne formy modlitwy od­sła­niają w ten sposób nową głębię.

Jako tom 9 naszej serii wydaliśmy pozycję Modlitwa a poznanie siebie. Ta pozycja jest jak gdyby uzupełnieniem tamtej. Prawdziwie poz­nać siebie możemy tylko w spotkaniu z Bo­giem, a spot­kać Boga możemy tylko przez zgo­dę na przyjęcie pełnej prawdy o sobie. Wszy­stko to dokonuje się na modlitwie. Na tej drodze po­winna się dzisiaj rozwijać prawdziwa chrześ­ci­jańska pobożność.

Kierownictwo duchowe stało się ostatnich latach zasadniczym tematem w dziedzinie życia duchowego. Organizowane są kursy poświęcone temu zagadnieniu. Tej sztuki po prostu się „uczy”. Wiele osób poszukuje kierownika duchowego na swojej duchowej drodze. Zadania kierownika czy mistrza duchowego zostały zanalizowane i rozwinięte w ramach ignacjańskich ćwiczeń duchowych.
U św. Ignacego nacisk spoczywa na konkretnym rozeznaniu woli Bożej. Dąży on do wypracowania u osoby prowadzonej wra­żliwości na najdelikatniejsze poruszenia duszy i przejawy działania łaski, a przez to do otwarcia na wypełnianie woli Bożej. Św. Ignacy pyta o konkretne powołanie człowieka w jego konkretnym otoczeniu. Powołanie jest przez niego odbierane zawsze jako wezwanie do czynu.

Zagadnienie właściwych relacji z bliźnimi jest bardzo ważne dla każdego człowieka, niezależnie od tego jaką drogę życiową wybrał. Wszyscy spotykamy na swojej drodze różnych ludzi. Każdy ma w swoim życiu spotkania udane i nieudane. Spotyka przyjaciół, ludzi obojętnych, ale także i wrogów. Jak żyć, aby w labiryncie różnorakich ludzkich odniesień samemu nie zagubić własnej osobowej tożsamości, nie zejść do poziomu wzajemnych pretensji i niechęci czy wręcz wrogości? Jak żyć, by wobec wszystkich być człowiekiem i w innych budzić człowieczeństwo, abyśmy wzajemnie byli dla siebie osobami i braćmi?
Te pytania były aktualne zawsze, we wszystkich epokach. Orędzie Chrystusa dotyczy uzdrowienia także naszych wzajemnych więzi. Jest to jedno z najważniejszych zadań Kościoła, a w nim wspólnot w sposób szczególny żyjących duchem Ewangelii. O. Anselm Grün i o. Fidelis Ruppert – benedyktyni z opactwa Münsterschwarzach – dzielą się z uczestnikami dni skupienia doświadczeniem mnichów, od starożytności do dziś w tej dziedzinie. Jest ono bardzo cenne także dla współczesnego człowieka.

Szybki nurt przemian kulturowych niesie wiele nowych pytań z pogranicza etyki i medycyny. Wynikają one zarówno z zastosowania nowych technik, jak i z głębokich przemian w hierarchii wartości uznawanych w naszej kulturze. Przy poszukiwaniu odpowiedzi na jakościowo nowe kwestie, bardzo często kierujemy się opinią dominującą w danym środowisku.

Wobec problemu bezrobocia Kościół nie chce i nie może pozostać obojętny. Niniejsza rozprawa w pierwszej części ukazuje to zjawisko w świecie współczesnym. II część przedstawia naukę Kościoła odnośnie problemu bezrobocia od Rerum novarum Leona XIII do wypowiedzi Jana Pawła II i biskupów polskich. W III części dokonano konfrontacji nauczania Kościoła z sytuacją bezrobotnych oraz zaprezentowano próby przeciwdziałania bezrobociu. Całą publikację wieńczy zarys koncepcji duszpasterstwa bezrobotnych.

Spis treści
Poszukiwania w wierze:
ks. Gianfranco Ravasi - Siedem chorób duszy u Koheleta
Henri Nouwen - Poddani cierpieniu Elżbieta Sujak - Rozwój osobowy i konflikty ks. Marek Dziewiecki - Pedagogika pragnień i aspiracji
ks. Zdzisław Kroplewski - Kryzys połowy życia. Szansa na rozwój
Tomasz Łosiewicz SDS - Miedzy pełnią a pustką życia. Kryzysy wartości
Krzysztof Wons SDS - Spowiedź i kierownictwo duchowe w rozwoju osoby Stanisław Morgalla SJ - Psychoterapia w wychowaniu
Dariusz Sikorski SDS - Uzależnienie - bariera w rozwoju osoby

Rozmowy:
Rozmowa z ks. Michałem Pielą SDS - Cierpiał i dojrzewał
Rozmowa z ks. Krzysztofem Wonsem SDS - Nie wyprzedzać łaski

Modlitwa Słowem Bożym:
Danuta Piekarz - Gdy to, co święte, leży w gruzach
Matteo Ferrari OSBCam., Ja będę dla nich świątynią. Lectio divina do Ez 11, 13-21

Pytania i odpowiedzi:
o. Amedeo Cencini odpowiada na pytania

Świadectwa:

Teresa - Odnalezione źródło pokoju Autor anonimowy - Kryzys wiary i odrodzenie do życia

Ze wszystkich bodźców docierających do człowieka dźwięk wydaje się być najmniej poddawany analizie i refleksji, chociaż zakres i siła jego wpływu jest ogromna. Z wielu odmian współczesnej muzyki rock, haevy metal, techno, hip hop, rap, folk i inne znalazły szerokie rzesze odbiorców i miały ogromny wpływ na kształt kultury. Muzyka służyła i służy religii, była wykorzystywana przez polityków i ideologów, stawała się masowym towarem, środkiem terapeutycznym, prowadziła ku medytacjom i wiodła armie na wojny. Muzyk był rzemieślnikiem i idolem, nauczycielem i prorokiem, przewodził tańcom, ilustrował obrazy teatralne i filmowe, leczył, służył słowom wzmacniając ich siłę, bawił i dodawał otuchy.
Publikacja przedstawia w zarysie najważniejsze miejsca społecznej obecności dźwięku we współczesnym świecie. W przystępny, podręcznikowy sposób przybliża socjologię, psychologię i teologię muzyki, a nade wszystko jest pomocą w rozglądnięciu się przeciętnego odbiorcy w świecie dźwięków, by korzystać z niego rozsądnie i z pożytkiem.

Spis treści
Poszukiwania w wierze:
Amedeo Cencini FdCC, Etapy w procesie wychowania
ks. Marek Dziewiecki, Emocje a wychowanie
Mieczysław Kożuch SJ, Kierownictwo duchowe i wychowanie religijne Bogusław Szpakowski SAC, Duchowość terapeuty
Małgorzata Mierzwa-Hudzik, Każdy będzie rodzicem. O roli rodziców w rozwoju dziecka
Wiesława Stefan, - Uzdrawianie relacji Kinga Gierula, „Nadzieja” dla uzależnionych

Rozmowy:
Rozmowa z Amedeo Cencinim FdCC - O kryzysie powołania
Rozmowa ze Stanisławem Morgallą SJ - Realizm w wychowywaniu
Rozmowa z ks. Alessandro Pronzato - Chrześcijaństwo, które zadaje pytania

Modlitwa Słowem Bożym:
Andrzej Ruszała OCD, Kontemplacja i ciemna noc w modlitwie

Pytania i odpowiedzi:
ks. Alessandro Pronzato odpowiada na pytania

Świadectwa:
Zofia, Przemiana mojego życia w cieple Bożej miłości
Piotr Podlecki, Im bliżej jestem Boga, tym bliżej jestem dzieci
ks. Mirosław Cholewa, Czy czasopismo może wychowywać?
Anna Gałecka, Ta poezja rodzi wiarę... s. Joachima Górna CSDP, „Dla mnie żyć – to Chrystus”. Droga do prawdziwego życia

„Nowy świat kultury” to napisana w czasie okupacji i publikowana po raz pierwszy praca Jerzego Brauna, w której zawarł on wizję powojennego ładu w Polsce i Europie, opartego na odrodzeniu duchowym i etyce absolutnej. Jerzy Braun (1901-1975) – filozof, poeta, dramaturg, publicysta. W czasie II wojny światowej założył i kierował konspiracyjną organizacją „Unia”, do której należeli m.in. Karol Wojtyła, Artur Górski czy Zofia Kossak-Szczucka. Pod okupacją hitlerowską stworzył nielegalne czasopismo „Kultura jutra”, którego był redaktorem naczelnym i czołowym autorem. W 1945 roku pełnił obowiązki ostatniego przewodniczącego Rady Jedności Narodowej (odpowiednik podziemnego parlamentu) oraz ostatniego Delegata Rządu RP na Kraj. Był również autorem „Testamentu Polski Podziemnej”.

Dzieci bawią się w zabijanie. Setki scen przemocy oglądanych w telewizji i setki morderstw dokonywanych w grach komputerowych. Czy to dobra zabawa? Autorki stawiają pytanie o oddziaływanie przemocy prezentowanej w mediach na psychikę dzieci.

Autor, znany dziennikarz, odkrywa tajniki manipulacji, propagandy i narzucania nam pewnego odbioru świata w mediach tradycyjnych. Ciekawie komentuje m.in. tzw. aferę Rywina