Między ideałami a słabościami. Zeszyt Formacji Duchowej nr 45

Opis

Jesteśmy głodni ideałów. Bez nich przestajemy się rozwijać. Chrześcijanin znajduje je w Ewangelii. Ideały ewangeliczne są siłą życia, potrafią wydobyć z nas niespożyte energie ludzkie i duchowe, i dobrze je ukierunkować. Stawiają nam wymagania, pomagają przekraczać własny egoizm, przeciętność i konsekwentnie dążyć do celu. Ewangelia w rzeczy samej odwołuje się do najsilniejszej skłonności naszej natury – do życia w pełni. Nie tylko się do niej odwołuje, ale ją właściwie ukierunkowuje. Kto żyje ideałami ewangelicznymi, ten żyje „więcej”, staje się „pełniejszym” człowiekiem. Ewangelia uczy wymagać od siebie i wiary w siebie. Jest Dobrą Nowiną o człowieku żyjącym w pełni, o wartościach, których trwałość jest wieczna, jak wieczny jest Bóg Ojciec, który je nam podarował. Dlatego człowiek, który zatraca ideały, w pewnym sensie zatraca siebie. Marnotrawi swoje życiowe energie. Przestając wierzyć w ideały, przestaje wierzyć w siebie, że jest stworzony i zdolny do „czegoś więcej”.

Dojrzałość ludzka i duchowa nie polega bynajmniej na „braku wad”, nie na tym, że stajemy się „idealni”, ostatecznie wolni od słabości. To takie przeżywanie napięcia między ideałami a słabościami, które prowadził nas do rzeczywistego, a nie pozornego rozwoju. Bóg nawet z wielkich słabości potrafi wyprowadzić ogromne dobro. Potrafi także rany zamieniać w perły.